Στη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας αρχίσαμε να κατοικούμε αυτόνομοι καταληψίες από διαφορετικές πολιτικές και πολιτισμικές αφετηρίες, ήδη από τις αρχές του 2000, λίγο δηλαδή μετά αφότου το κράτος εκδίωξε τρομοκρατώντας με απαλλοτρίωση και κατεδάφιση των κτιρίων τους 177 από τους 228 ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων των προσφυγικών κατοικιών. Το 2010 οι κάτοικοι των προσφυγικών αποφασίσαμε να συλλογικοποιηθούμε. Ήταν η εποχή που είχε προηγηθεί η εξέγερση του 2008, δεκάδες εγχειρήματα δημιουργούνταν, οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα διαδέχονταν η μία την άλλη και η συλλογικοποίηση έμοιαζε αυτονόητη.
Μαφίες υπενοικίαζαν τα σπίτια, διακινούσαν κι έφτιαχναν ναρκωτικά, λυμαίνονταν τη γειτονιά και οι μπάτσοι μπαινόβγαιναν καθημερινά για να παίρνουν το μερίδιό τους από τα κέρδη. Αυτή, ήταν η αρχική συνθήκη που πυροδότησε την αντίδρασή μας, μαζί με την επικείμενη καταστολή που γνωρίζαμε πολύ καλά ότι θα εξαπέλυε το κράτος προκειμένου να βάλει στο χέρι τα σπίτια και να τα εκμεταλλευτεί, καθώς είναι ένα μεγάλο «φιλέτο» στο κέντρο της πόλης. Καταλάβαμε, ότι για να επιβιώσουμε θα έπρεπε να ενωθούμε και να συλλογικοποιηθούμε. Οραματιστήκαμε μια κοινότητα όπου οι άνθρωποι ζούμε μαζί, τα σπίτια είναι κοινά και δεν ανήκουν σε κάποι@, οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά, τα μέλη αλληλοστηρίζονται και παλεύουμε μαζί σε έναν κοινό δρόμο και αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας. Φανταστήκαμε μια αυτόνομη κοινότητα όπου μπορούμε να επιβιώσουμε παράγοντας τροφή και συντηρώντας υλικοτεχνικά τα σπίτια και τη γειτονιά, τα παιδιά μας να αυτομορφώνονται μέσα στην κοινότητα και να μην έχουν ανάγκη ένα σχολείο σαν όλα αυτά εκεί έξω με όλες αυτές τις προβληματικές. Μία κοινότητα όπου δεν υπάρχει βία μεταξύ μας και τα προβλήματά μας να λύνονται με όρους άλλους, όρους που να βασίζονται στη συμπερίληψη, στην οριζοντιότητα, στην αποδοχή. Φανταστήκαμε πολλά και αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε τα φανταστικά μας σχέδια…
Πώς όμως από τη φαντασία περνάς στην πράξη; «Πώς το φαντασιακό γίνεται ρεαλιστικό»; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες γιατί χρειάζεται μια αντιπρόταση απέναντι στο ήδη υπάρχον. Η αυτοοργάνωση όμως, με έναν τρόπο φυσικό βρίσκει τον δρόμο της κι έτσι οι απαντήσεις στριφογύριζαν διαρκώς γύρω από τις λέξεις «δομές» και «υποδομές».
Πρώτη σκέψη ήταν το ψωμί. Η τροφή που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα και όλες τις διαφορές της. Κάθε γωνιά του κόσμου έχει τη δική της μοναδική κουλτούρα και τη δική της μοναδική ιστορία, ακριβώς όπως και το ψωμί. Θα μπορούσαμε κι εμείς να λέγαμε τη δική μας ιστορία φτιάχνοντας το δικό μας ψωμί και καλύπτοντας σε πρώτη φάση τις ανάγκες της κοινότητας κι εν συνεχεία έχοντας ένα έσοδο. Μια δομή φούρνου λοιπόν… Aυτή ήταν και η πρώτη δομή που στήθηκε μέσα στη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών λίγο μετά και το καταστατικό της οργανωμένης πια συνέλευσης Συ.Κα.Προ. το 2012.
Η δομή φούρνου ξεκίνησε το 2013[1] . Μέσα στο πέρασμα των χρόνων διαπιστώσαμε ότι η διαδικασία του ψωμιού ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που κι εμείς οι ίδιες/@/οι αντιληφθήκαμε αρχικά. Υπάρχει μια δυναμική που κρατάει τη συνοχή στην κοινότητα, φέρνει παλιά και νέα συντρόφι@ σε ζύμωση και σε δύσκολες στιγμές μέσα στην κοινότητα μετά από τις επιχειρήσεις καταστολής, καταφέρνει να δώσει τη δύναμη και την προοπτική που χρειαζόμαστε για να συνεχίζουμε τον αγώνα, καταφέρνει να μας κάνει να αντιστεκόμαστε με κατάφαση όταν η βαρβαρότητα μας πνίγει.
Σήμερα η δομή φούρνου λειτουργεί καθημερινά φτιάχνοντας διαφορετικά είδη ψωμιού κι έχει αυξήσει τα σημεία διανομής εκτός γειτονιάς. Είναι ένα σημείο αναφοράς για την κοινότητα και η διαδικασία με τα ζευγάρια χέρια που πλάθουν ένα κοινό ζυμάρι, εκτός από το πρακτικό κομμάτι, αποκτά κι έναν ισχυρό συμβολισμό για το τι είναι η κοινοτική ζωή και το πως οι άνθρωποι ζυμωνόμαστε στις συλλογικές διαδικασίες.
Ο φούρνος των Προσφυγικών ονομάζεται Berkin Elvan, εις μνήμη του 15χρονου Κούρδου που τον Ιούνιο του 2013, χτυπήθηκε από δακρυγόνο στο κεφάλι, το οποίο εκτόξευσε εναντίον του αστυνομικός, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαδηλώσεων που πραγματοποιούνταν στο πάρκο Γκεζί και την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης κατά του Ερντογάν. Ο Ελβάν εκείνη τη στιγμή κατευθυνόταν στον φούρνο της γειτονιάς του, προκειμένου να αγοράσει ψωμί.
Ανοιχτό συλλογικό πρωινό από τη Δομή Φούρνου των Προσφυγικών
Εδώ και 12 χρόνια, στη Δομή Φούρνου “Berkin Elvan” της Κοινότητας Κατειλημμένων Προσφυγικών, ζυμώνουμε κάτι παραπάνω από το ψωμί της γειτονιάς μας. Όπως και σε όλες τις αυτοοργανωμένες δομές της Κοινότητας, ζούμε μια συλλογική κουλτούρα αντίστασης και έναν συλλογικό τρόπο ζωής που μας ενδυναμώνει, κόντρα στην καταπίεση και την απομόνωση που υπάρχει παντού γύρω μας.
Μέσα από τα όνειρα και τις κοινές μας αξίες, χτίζουμε τη ζωή που θέλουμε να ζούμε. Μια ζωή κοινοτική, με την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα στον πυρήνα της. Μοιραζόμαστε όχι μόνο τις ανάγκες μας αλλά και τους τρόπους που τις καλύπτουμε.
Κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα, στις 10:00, ετοιμάζουμε ανοιχτό συλλογικό πρωινό από τη Δομή του Φούρνου, μαζί με φαγητά που μαγειρεύουμε στη γειτονιά.
Βρισκόμαστε στο Κιόσκι της γειτονιάς των Προσφυγικών (Λ. Αλεξάνδρας & Κούζη).
Σας περιμένουμε να φάμε μαζί και να γνωριστούμε!
Δομή Φούρνου “Berkin Elvan” της Κοινότητας Κατειλημμένων Προσφυγικών
Mail: sykapro_squat@riseup.net
Instagram: @fournosberkinelvan
