Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στις 10 Ιούλη, με την εισβολή της Αντιτρομοκρατικής στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης και σε σπίτια συντρόφων, με την δικαιολογία μιας αφηρημένης “έρευνας για τρομοκρατία”, δεν αποτελούν ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Αντίθετα, συνιστούν συνέχεια όχι μόνο της διαρκούς στοχοποίησης της αγωνιζόμενης κοινωνίας και των οργανωμένων εκφάνσεών της, αλλά πιο συγκεκριμένα και της ίδιας της Ταξικής Αντεπίθεσης.
Εδώ και χρόνια, και ειδικά την τριετία 2019-21 η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα δέχεται την ασφυκτική πίεση των κατασταλτικών μηχανισμών (“συστηματικές παρακολουθήσεις μελών της ομάδας μας, επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις κοριών σε οχήματά μας, αστυνομική παρακολούθηση του τότε πολιτικού μας χώρου στην οδό Αραχώβης με κάμερα τοποθετημένη σε όχημα της αντιτρομοκρατικής”), για την συνεπή και διαρκή παρουσία της στα πλαίσια των κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αγώνων, από μια ριζοσπαστική και μαχητική θέση.
Ως μια συλλογικότητα με σταθερή παρουσία στα κινήματα και τους αγώνες, έχει διαδραματίσει αρκετές φορές κομβικό ρόλο στο άνοιγμα και την κλιμάκωση αυτών. Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στις αντιστάσεις που εκδηλώθηκαν μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, η δουλειά βάσης στη γειτονιά των Εξαρχείων και τα ταξικά σωματεία, η συστράτευσή της στον αντιφασιστικό αγώνα και ο αντιιμπεριαλιστικός και αντι-ΝΑΤΟϊκός της προσανατολισμός την καθιστούν στόχο για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και κίνδυνο για τους σχεδιασμούς κοινωνικής και αγωνιστικής απονέκρωσης στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτούς και άλλους παρόμοιους αγώνες έχουμε βρεθεί πλάι πλάι με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ταξικής Αντεπίθεσης, εδαφικοποιώντας τις αντιστάσεις και χτίζοντας αργά αλλά σταθερά δεσμούς κατανόησης, σύμπραξης και κοινής εμπειρίας πάλης απέναντι στους μισθοφόρους των κατασταλτικών μηχανισμών και των φασιστικών συμμοριών τους.
Η τελευταία, “αθόρυβη” αυτή τη φορά, επιχείρηση τρομοκρατίας, στις 10/6, δεν αναδείχθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας ως μια ακόμη θεαματική επιτυχία του δόγματος “νόμος και τάξη” του καθεστώτος Μητσοτάκη. Αποτέλεσε μια κίνηση, όμως, εναρμονισμένη στην στρατηγική του “ειδικού πολέμου” της καταστολής ενάντια στα κινήματα. Εντάσσεται στον ίδιο κεντρικό σχεδιασμό, ο οποίος έδρασε στην εκκένωση των Ζιζανίων και την επίθεση στον Εξωστρεφή, στα φοιτητικά στέκια και στις καταλήψεις εντός πανεπιστημιακών χώρων (Κατάληψη Νομικής για την Παλαιστίνη, Στέκι Αρχιτεκτονικής, Μηχανουργείο, Αίθριο ΦΜΣ, Στέκι Πολυτεχνείου, στην Αθήνα, Α.Κ.Ι. στη Θεσσαλονίκη, Utopia A.D. στην Κομοτηνή, Roza Nera, Λόφος Καστέλι, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης, κ.α.) καθώς και στις επιχειρήσεις πίεσης και τρομοκράτησης στα Προσφυγικά, τη Νοταρά, έξω από το Κ-ΒΟΞ και αλλού.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ
Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από δυο ήσσονος σημασίας παράγοντες. Αφενός την ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα και αφετέρου τα αποτελέσματα των πρόσφατων Ευρωεκλογών. Γεγονότα διαφορετικού πολιτικού επιπέδου μεν, αλλά συνδεδεμένα χρονικά και συγκυριακά δε. Οι δύο αυτοί παράγοντες φέρουν χαρακτηριστικά που αλληλοσυμπληρούμενα αποκωδικοποιούν όλη την επόμενη περίοδο. Ταυτόχρονα καθορίζουν τις ανάγκες και τις καταστάσεις που θα βιώσουν σε όλη την επόμενη περίοδο οι κοινωνίες και τα κινήματά τους.
Η ψήφιση του Νέου Ποινικού Κώδικα, έχει αποτελέσει το επιστέγασμα του καθεστώτος πολιτειακής εκτροπής και κοινοβουλευτικής δικτατορίας, ως τη νέα πολιτική συνθήκη που διαμορφώνεται από τα κράτη και τις άρχουσες ελίτ τοπικά και παγκόσμια, με τις εκάστοτε παραλλαγές τους. Ήδη μετά την ψήφισή του, έχει εξαπολυθεί ένα κυνήγι μαγισσών ιδιαίτερα ενάντια στην κοινωνική βάση, με χιλιάδες ελέγχους και εκατοντάδες συλλήψεις. Μόνο μεταξύ 10 και 16 Ιουνίου η ΕΛΑΣ ανακοίνωσε 92.000 ελέγχους, δηλαδή κάτι λιγότερο από 1 στους 100 κατοίκους της χώρας και 190 συλλήψεις που αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία μικροπαραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Οι γειτονιές μεταναστών δέχονται συνεχείς επιθέσεις, η νεολαία δέχεται ίσως την σκληρότερη επίθεση, σε δρόμους πάρκα, σχολές και πλατείες, στα πλαίσια των επιχειρήσεων για την πάταξη της νεανικής παραβατικότητας.
Κομμάτι αυτής της διευρυμένης κατασταλτικής ατζέντας αποτελεί επίσης η στρατηγική καταστολής των κινημάτων, των καταλήψεων και των απελευθερωμένων χώρων. Ειδικότερα για τα γεγονότα, με τις απαγωγές ανθρώπων και τις εισβολές σε πολιτικούς χώρους κ.α, επιχειρείται ξεκάθαρα η κανονικοποίηση ενός καθεστώτος καθολικής πολιτικής καταστολής και τρομοκρατίας.
Ειδικότερα σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα έχει αξία να επισημανθούν τα εξής: Η διάκριση μεταξύ κατειλημμένων χώρων που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας και διαρκούς απειλής και των πολιτικών στεκιών που διατηρούν ένα πλαίσιο αυτοπροστασίας τους από την πολιτική καταστολή δείχνει ότι σταδιακά παύει να υφίσταται, αποκαλύπτοντας έτσι την γενικότερη ποιοτική αλλαγή των μέσων και του επιπέδου καταστολής. Κανένας πολιτικός χώρος δεν είναι ασφαλής και ιδιαίτερα όσοι συνεχίζουν. Σε δεύτερο επίπεδο το ίδιο μοιάζει να συμβαίνει και με τις κατοικίες και τη νόμιμη στέγη οι οποίες αποτελούσαν τουλάχιστον ως ένα βαθμό χώρους που παρείχαν μια ψευδαίσθηση ιδιωτικότητας και ατομικής ασφάλειας από τους σχεδιασμούς της καταστολής.
Προφανώς τέτοια περιστατικά συνέβαιναν και στο παρελθόν. Παρόλα αυτά η συνθήκη αυτή μέσω των ποιοτικών αλλαγών που έχει επιφέρει ο νΠΚ και η γενικότερη αλλαγή της πολιτικής ατζέντας δημιουργούν πλέον ένα καθεστώς καθολικής συνθήκης και όχι εξαίρεσης στη βάση μεμονωμένων περιστατικών.
Όσον αφορά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές, αυτές ανέδειξαν δύο καίρια σημεία. Πρώτα πρώτα την τεράστια απαξίωση και απονομιμοποίηση συνολικά του πολιτικού συστήματος με 60% αποχή κάτι που φέρνει στην επιφάνεια μια τεράστια δεξαμενή κοινωνικής αστάθειας. Κατά δεύτερον, η ήττα της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναγκάζει το καθεστώς σε μια ακόμη μεγαλύτερη στροφή προς την ακροδεξιά ατζέντα του δόγματος “νόμος και τάξη” για να κρατηθούν οι δεξιοί και ακροδεξιοί ψηφοφόροι και να εμπεδωθεί το αίσθημα ενός ισχυρού και αποτελεσματικού κράτους, ιδιαίτερα όσον αφορά τον λεγόμενο “εσωτερικό εχθρό”.
Η διαρκώς κλιμακούμενη κοινωνική οικονομική και πολιτική κρίση, η οποία αναζητά τρόπους και προτάγματα για να εκφραστεί, αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα αποσταθεροποίησης για το ελληνικό κράτος και των ελίτ που εξυπηρετεί. Είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις που βιώνουμε στο τώρα αλλά και για όλο το επόμενο διάστημα μέσα από αυτό το αναλυτικό και ερμηνευτικό πρίσμα.
ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΕΠΟΧΗΣ
Τα γεγονότα, όπου και όπως διαδραματίζονται, δεν μπορούν να περιοριστούν ούτε στα στενά πλαίσια του ελλαδικού χώρου, ούτε ως αποκομμένα μεταξύ τους. Αποτελούν κομμάτια μιας γενικότερης παγκόσμιας αλλαγής εποχής που συντελείται στα πλαίσια του ανταγωνισμού των κυρίαρχων πολυεθνικών ελίτ, τόσο ανεξάρτητα όσο και εντός των εθνοκρατικών κελυφών τους, συγκροτώντας έτσι τη μεγάλη εικόνα του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, σε διαλεκτική σχέση με τις εφαρμογές του στις κοινωνίες και τις συνέπειες που αυτές φέρουν. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλουν να γίνουν αντιληπτές δομικές εσωτερικές ποιοτικές αλλαγές που συντελούνται στον ελλαδικό χώρο.
Υπάρχει ένα ακόμη σημείο που μένει να θιχτεί σχετικά με την τρομοκρατία απέναντι στα πιο προωθημένα κομμάτια του κινήματος. Είναι ιδεολογικοπολιτικά σημαντικό να συνειδητοποιούμε ότι η καταστολή που δέχεται η ελλαδική κοινωνία σε σχέση με την καταστολή που περιορίζεται στα πλαίσια των ριζοσπαστικών κινημάτων είναι μη- συγκρίσημη. Όσο δεν προτάσσουμε αυτή την πραγματικότητα ως αγωνιζόμενα κομμάτια, τόσο θα περιχαρακωνόμαστε στην ασφάλεια της πολιτικής οργάνωσης και στη διπλωματία με τους χειρότερους όρους.
Για αυτό το σκοπό, την πρώτη και κύρια ευθύνη φέρουν οι δυνάμεις εκείνες που παίρνουν θέση στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. Πρώτα και κύρια γιατί η συλλογική οργάνωση που προϋποθέτουν τα κινήματα συγκροτεί την ανάλογη φυσική και πολιτική ισχύ, η οποία τα προστατεύει από τον κανιβαλισμό και τις επιθέσεις του κράτους, έστω και μερικά. Ιδιαίτερα σήμερα που η απομαζικοποίηση και ο φόβος τείνουν να κυριαρχήσουν, η ευθύνη αυτή καθίσταται ακόμη πιο καίρια.
Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζουμε την τεράστια αριθμητική δυναμική του κινηματικού πόλου, ο οποίος όμως είναι κατακερματισμένος και αποτελείται ως επί το πλείστων από ανοργάνωτα άτομα. Ο κόσμος αυτός, είτε απογοητευμένος από το πολιτικό επίπεδο, είτε απομονωμένος στην επιβίωση κ.ο.κ. αποτελεί μια βουβή δύναμη, στην οποία οι οργανωμένες δυνάμεις οφείλουν να παραχωρήσουν χώρο ένταξης, δράσης και σύγχρονα εφόδια πολιτικής και ιδεολογικής ανασυγκρότησης και αναβάθμισης. Σε αυτούς τους αγώνες χρειάζεται να συμπορευτούμε με όλα αυτά τα ριζοσπαστικά και προοδευτικά κομμάτια που στέκονται πίσω από μια αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική, αντιαποικιοκρατική, διεθνιστική, αυτόνομη και σε πολλές περιπτώσεις αντικρατική πολιτική ατζέντα.
Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη οι οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος να προσανατολιστούν άμεσα σε μια γενική συνάντηση των κινημάτων, όπου με συντροφικό διάλογο και ευρείες συγκλίσεις θα οικοδομήσουμε τις απαντήσεις μας απέναντι στην νέα εποχή για να αναλάβουμε από κοινού τις πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση. Για την συγκρότηση ενός διευρυμένου κοινωνικού, πολιτικού, ταξικού και διεθνιστικού δικτύου διαλόγου και έμπρακτης αλληλεγγύης αρχικά τουλάχιστον μεταξύ των ριζοσπαστικών δυνάμεων, ώστε να επιχειρήσουμε να σταθούμε δίπλα στην χειμαζόμενη κοινωνία που δέχεται την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού.
Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να ανασυγκροτηθεί αγωνιστικά η κοινωνική βάση.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ
Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών
Ιούλιος 2024
sykaprosquat.noblogs.org
Twitter:@Prosfygika