Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στις 10 Ιούλη, με την εισβολή της Αντιτρομοκρατικής στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης και σε σπίτια συντρόφων, με την δικαιολογία μιας αφηρημένης “έρευνας για τρομοκρατία”, δεν αποτελούν ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Αντίθετα, συνιστούν συνέχεια όχι μόνο της διαρκούς στοχοποίησης της αγωνιζόμενης κοινωνίας και των οργανωμένων εκφάνσεών της, αλλά πιο συγκεκριμένα και της ίδιας της Ταξικής Αντεπίθεσης.
Εδώ και χρόνια, και ειδικά την τριετία 2019-21 η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα δέχεται την ασφυκτική πίεση των κατασταλτικών μηχανισμών (“συστηματικές παρακολουθήσεις μελών της ομάδας μας, επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις κοριών σε οχήματά μας, αστυνομική παρακολούθηση του τότε πολιτικού μας χώρου στην οδό Αραχώβης με κάμερα τοποθετημένη σε όχημα της αντιτρομοκρατικής”), για την συνεπή και διαρκή παρουσία της στα πλαίσια των κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών αγώνων, από μια ριζοσπαστική και μαχητική θέση.
Ως μια συλλογικότητα με σταθερή παρουσία στα κινήματα και τους αγώνες, έχει διαδραματίσει αρκετές φορές κομβικό ρόλο στο άνοιγμα και την κλιμάκωση αυτών. Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στις αντιστάσεις που εκδηλώθηκαν μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, η δουλειά βάσης στη γειτονιά των Εξαρχείων και τα ταξικά σωματεία, η συστράτευσή της στον αντιφασιστικό αγώνα και ο αντιιμπεριαλιστικός και αντι-ΝΑΤΟϊκός της προσανατολισμός την καθιστούν στόχο για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και κίνδυνο για τους σχεδιασμούς κοινωνικής και αγωνιστικής απονέκρωσης στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτούς και άλλους παρόμοιους αγώνες έχουμε βρεθεί πλάι πλάι με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ταξικής Αντεπίθεσης, εδαφικοποιώντας τις αντιστάσεις και χτίζοντας αργά αλλά σταθερά δεσμούς κατανόησης, σύμπραξης και κοινής εμπειρίας πάλης απέναντι στους μισθοφόρους των κατασταλτικών μηχανισμών και των φασιστικών συμμοριών τους.
Η τελευταία, “αθόρυβη” αυτή τη φορά, επιχείρηση τρομοκρατίας, στις 10/6, δεν αναδείχθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας ως μια ακόμη θεαματική επιτυχία του δόγματος “νόμος και τάξη” του καθεστώτος Μητσοτάκη. Αποτέλεσε μια κίνηση, όμως, εναρμονισμένη στην στρατηγική του “ειδικού πολέμου” της καταστολής ενάντια στα κινήματα. Εντάσσεται στον ίδιο κεντρικό σχεδιασμό, ο οποίος έδρασε στην εκκένωση των Ζιζανίων και την επίθεση στον Εξωστρεφή, στα φοιτητικά στέκια και στις καταλήψεις εντός πανεπιστημιακών χώρων (Κατάληψη Νομικής για την Παλαιστίνη, Στέκι Αρχιτεκτονικής, Μηχανουργείο, Αίθριο ΦΜΣ, Στέκι Πολυτεχνείου, στην Αθήνα, Α.Κ.Ι. στη Θεσσαλονίκη, Utopia A.D. στην Κομοτηνή, Roza Nera, Λόφος Καστέλι, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης, κ.α.) καθώς και στις επιχειρήσεις πίεσης και τρομοκράτησης στα Προσφυγικά, τη Νοταρά, έξω από το Κ-ΒΟΞ και αλλού.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ
Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από δυο ήσσονος σημασίας παράγοντες. Αφενός την ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα και αφετέρου τα αποτελέσματα των πρόσφατων Ευρωεκλογών. Γεγονότα διαφορετικού πολιτικού επιπέδου μεν, αλλά συνδεδεμένα χρονικά και συγκυριακά δε. Οι δύο αυτοί παράγοντες φέρουν χαρακτηριστικά που αλληλοσυμπληρούμενα αποκωδικοποιούν όλη την επόμενη περίοδο. Ταυτόχρονα καθορίζουν τις ανάγκες και τις καταστάσεις που θα βιώσουν σε όλη την επόμενη περίοδο οι κοινωνίες και τα κινήματά τους.
Η ψήφιση του Νέου Ποινικού Κώδικα, έχει αποτελέσει το επιστέγασμα του καθεστώτος πολιτειακής εκτροπής και κοινοβουλευτικής δικτατορίας, ως τη νέα πολιτική συνθήκη που διαμορφώνεται από τα κράτη και τις άρχουσες ελίτ τοπικά και παγκόσμια, με τις εκάστοτε παραλλαγές τους. Ήδη μετά την ψήφισή του, έχει εξαπολυθεί ένα κυνήγι μαγισσών ιδιαίτερα ενάντια στην κοινωνική βάση, με χιλιάδες ελέγχους και εκατοντάδες συλλήψεις. Μόνο μεταξύ 10 και 16 Ιουνίου η ΕΛΑΣ ανακοίνωσε 92.000 ελέγχους, δηλαδή κάτι λιγότερο από 1 στους 100 κατοίκους της χώρας και 190 συλλήψεις που αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία μικροπαραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Οι γειτονιές μεταναστών δέχονται συνεχείς επιθέσεις, η νεολαία δέχεται ίσως την σκληρότερη επίθεση, σε δρόμους πάρκα, σχολές και πλατείες, στα πλαίσια των επιχειρήσεων για την πάταξη της νεανικής παραβατικότητας.
Κομμάτι αυτής της διευρυμένης κατασταλτικής ατζέντας αποτελεί επίσης η στρατηγική καταστολής των κινημάτων, των καταλήψεων και των απελευθερωμένων χώρων. Ειδικότερα για τα γεγονότα, με τις απαγωγές ανθρώπων και τις εισβολές σε πολιτικούς χώρους κ.α, επιχειρείται ξεκάθαρα η κανονικοποίηση ενός καθεστώτος καθολικής πολιτικής καταστολής και τρομοκρατίας.
Ειδικότερα σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα έχει αξία να επισημανθούν τα εξής: Η διάκριση μεταξύ κατειλημμένων χώρων που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας και διαρκούς απειλής και των πολιτικών στεκιών που διατηρούν ένα πλαίσιο αυτοπροστασίας τους από την πολιτική καταστολή δείχνει ότι σταδιακά παύει να υφίσταται, αποκαλύπτοντας έτσι την γενικότερη ποιοτική αλλαγή των μέσων και του επιπέδου καταστολής. Κανένας πολιτικός χώρος δεν είναι ασφαλής και ιδιαίτερα όσοι συνεχίζουν. Σε δεύτερο επίπεδο το ίδιο μοιάζει να συμβαίνει και με τις κατοικίες και τη νόμιμη στέγη οι οποίες αποτελούσαν τουλάχιστον ως ένα βαθμό χώρους που παρείχαν μια ψευδαίσθηση ιδιωτικότητας και ατομικής ασφάλειας από τους σχεδιασμούς της καταστολής.
Προφανώς τέτοια περιστατικά συνέβαιναν και στο παρελθόν. Παρόλα αυτά η συνθήκη αυτή μέσω των ποιοτικών αλλαγών που έχει επιφέρει ο νΠΚ και η γενικότερη αλλαγή της πολιτικής ατζέντας δημιουργούν πλέον ένα καθεστώς καθολικής συνθήκης και όχι εξαίρεσης στη βάση μεμονωμένων περιστατικών.
Όσον αφορά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές, αυτές ανέδειξαν δύο καίρια σημεία. Πρώτα πρώτα την τεράστια απαξίωση και απονομιμοποίηση συνολικά του πολιτικού συστήματος με 60% αποχή κάτι που φέρνει στην επιφάνεια μια τεράστια δεξαμενή κοινωνικής αστάθειας. Κατά δεύτερον, η ήττα της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναγκάζει το καθεστώς σε μια ακόμη μεγαλύτερη στροφή προς την ακροδεξιά ατζέντα του δόγματος “νόμος και τάξη” για να κρατηθούν οι δεξιοί και ακροδεξιοί ψηφοφόροι και να εμπεδωθεί το αίσθημα ενός ισχυρού και αποτελεσματικού κράτους, ιδιαίτερα όσον αφορά τον λεγόμενο “εσωτερικό εχθρό”.
Η διαρκώς κλιμακούμενη κοινωνική οικονομική και πολιτική κρίση, η οποία αναζητά τρόπους και προτάγματα για να εκφραστεί, αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα αποσταθεροποίησης για το ελληνικό κράτος και των ελίτ που εξυπηρετεί. Είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις που βιώνουμε στο τώρα αλλά και για όλο το επόμενο διάστημα μέσα από αυτό το αναλυτικό και ερμηνευτικό πρίσμα.
ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΕΠΟΧΗΣ
Τα γεγονότα, όπου και όπως διαδραματίζονται, δεν μπορούν να περιοριστούν ούτε στα στενά πλαίσια του ελλαδικού χώρου, ούτε ως αποκομμένα μεταξύ τους. Αποτελούν κομμάτια μιας γενικότερης παγκόσμιας αλλαγής εποχής που συντελείται στα πλαίσια του ανταγωνισμού των κυρίαρχων πολυεθνικών ελίτ, τόσο ανεξάρτητα όσο και εντός των εθνοκρατικών κελυφών τους, συγκροτώντας έτσι τη μεγάλη εικόνα του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, σε διαλεκτική σχέση με τις εφαρμογές του στις κοινωνίες και τις συνέπειες που αυτές φέρουν. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλουν να γίνουν αντιληπτές δομικές εσωτερικές ποιοτικές αλλαγές που συντελούνται στον ελλαδικό χώρο.
Υπάρχει ένα ακόμη σημείο που μένει να θιχτεί σχετικά με την τρομοκρατία απέναντι στα πιο προωθημένα κομμάτια του κινήματος. Είναι ιδεολογικοπολιτικά σημαντικό να συνειδητοποιούμε ότι η καταστολή που δέχεται η ελλαδική κοινωνία σε σχέση με την καταστολή που περιορίζεται στα πλαίσια των ριζοσπαστικών κινημάτων είναι μη- συγκρίσημη. Όσο δεν προτάσσουμε αυτή την πραγματικότητα ως αγωνιζόμενα κομμάτια, τόσο θα περιχαρακωνόμαστε στην ασφάλεια της πολιτικής οργάνωσης και στη διπλωματία με τους χειρότερους όρους.
Για αυτό το σκοπό, την πρώτη και κύρια ευθύνη φέρουν οι δυνάμεις εκείνες που παίρνουν θέση στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. Πρώτα και κύρια γιατί η συλλογική οργάνωση που προϋποθέτουν τα κινήματα συγκροτεί την ανάλογη φυσική και πολιτική ισχύ, η οποία τα προστατεύει από τον κανιβαλισμό και τις επιθέσεις του κράτους, έστω και μερικά. Ιδιαίτερα σήμερα που η απομαζικοποίηση και ο φόβος τείνουν να κυριαρχήσουν, η ευθύνη αυτή καθίσταται ακόμη πιο καίρια.
Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζουμε την τεράστια αριθμητική δυναμική του κινηματικού πόλου, ο οποίος όμως είναι κατακερματισμένος και αποτελείται ως επί το πλείστων από ανοργάνωτα άτομα. Ο κόσμος αυτός, είτε απογοητευμένος από το πολιτικό επίπεδο, είτε απομονωμένος στην επιβίωση κ.ο.κ. αποτελεί μια βουβή δύναμη, στην οποία οι οργανωμένες δυνάμεις οφείλουν να παραχωρήσουν χώρο ένταξης, δράσης και σύγχρονα εφόδια πολιτικής και ιδεολογικής ανασυγκρότησης και αναβάθμισης. Σε αυτούς τους αγώνες χρειάζεται να συμπορευτούμε με όλα αυτά τα ριζοσπαστικά και προοδευτικά κομμάτια που στέκονται πίσω από μια αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική, αντιαποικιοκρατική, διεθνιστική, αυτόνομη και σε πολλές περιπτώσεις αντικρατική πολιτική ατζέντα.
Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη οι οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος να προσανατολιστούν άμεσα σε μια γενική συνάντηση των κινημάτων, όπου με συντροφικό διάλογο και ευρείες συγκλίσεις θα οικοδομήσουμε τις απαντήσεις μας απέναντι στην νέα εποχή για να αναλάβουμε από κοινού τις πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση. Για την συγκρότηση ενός διευρυμένου κοινωνικού, πολιτικού, ταξικού και διεθνιστικού δικτύου διαλόγου και έμπρακτης αλληλεγγύης αρχικά τουλάχιστον μεταξύ των ριζοσπαστικών δυνάμεων, ώστε να επιχειρήσουμε να σταθούμε δίπλα στην χειμαζόμενη κοινωνία που δέχεται την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού.
Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να ανασυγκροτηθεί αγωνιστικά η κοινωνική βάση.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ
Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών
Ιούλιος 2024
sykaprosquat.noblogs.org
Twitter:@Prosfygika
HANDS OFF THE STRUGGLERS. SOLIDARITY WITH “TAKSIKI ANTEPITHESI´’ (“CLASS COUNTER-ATTACK´´)/ANARCHIST-COMMUNIST GROUP
The events that unfolded on July 10, with the anti-terrorist police raid in the offices of Taksiki Antepithesi and in comrades´ houses, under the pretext of an abstract “investigation for terrorism”, are neither a coincidence nor an isolated incident. On the contrary, they constitute a continuation not only of the constant targeting of the struggling society and its organised manifestations, but more specifically of Taksiki Antepithesi itself.
For years, and especially in the three-year period 2019-21, this political group has been under the suffocating pressure of the repressive mechanisms (“systematic surveillance of members of our group, repeated bugging of our vehicles, police surveillance of our political space at that time in Arachovis Street with a camera mounted on a vehicle of the anti-terrorist police”), for its consistent and continuous presence in social, class and political struggles, from a radical and militant position.
As a collective with a constant presence in movements and struggles, it has played a key role in opening and escalating them several times. Its leading role in the resistances that emerged after the state-capitalist crime in Tempi, its grassroots work in the neighbourhood of Exarchia and the class unions, its recruitment in the anti-fascist struggle and its anti-imperialist and anti-NATO orientation make it a target for the repressive mechanisms and a danger for the plans for social and militant inactivity in Greece. In these and other similar struggles we have stood side by side with the comrades of Taksiki Antepithesi, territorialising the resistances and slowly but steadily building bonds of understanding, partnership and common experience of struggle against the mercenaries of the repressive mechanisms and their fascist gangs.
The latest, this time “silent”, terrorist operation on 10/6, was not displayed by the media as another spectacular success of the “law and order” doctrine of the Mitsotakis regime. It was, however, a move harmonised with the strategy of the “special war” of repression against movements. It is part of the same central planning, which acted in the evacuation of Zizania and the attack on Exostrephis, the students´ stekia and squats inside university buildings (Occupation of the Law School for Palestine, the Steki of Architecture School, Michanourgio, the Terrace of FMS, the Polytechnic School´s Steki in Athens, A. K.I. in Thessaloniki, Utopia A.D. in Komotini, Rosa Nera, Hill of Kastelli, Self-managed steki of the Technical University of Crete, etc.) as well as in the pressure and terror operations in the Prosfygika, Notara, outside K-VOX and elsewhere.
A FEW WORDS ABOUT THE CURRENT PERIOD
The current period is characterised by two minor factors. On the one hand, the vote of the new Penal Code and, on the other hand, the results of the recent European elections. These two factors are of different political levels, but they are linked in time and circumstances. These two factors have characteristics which, in combination, decode the whole the next period. At the same time they determine the needs and situations that will be experienced throughout the next period by societies and their movements.
The enactment of the New Penal Code has been the capping of the regime of state diversion and parliamentary dictatorship, as the new political condition shaped by the states and ruling elites locally and globally, with their respective variations. Already since its adoption, a witch-hunt has been unleashed, particularly against the social base, with thousands of checks and hundreds of arrests. Between 10 and 16 June alone, the National Police has announced 92 000 checks, that is, slightly under 1 in 100 people in the country, and 190 arrests, the vast majority of which relate to minor infractions. Immigrants´ neighbourhoods are constantly being attacked, youth is perhaps under the hardest attack, in streets, parks, schools and squares, as part of operations to combat youth delinquency.
Part of this expanded repressive agenda is also the strategy of repressing movements, squats and liberated spaces. For the events in particular, with the kidnapping of people and the invasion in political spaces, etc., there is a clear attempt to normalise a regime of universal political repression and terrorism.
In particular, regarding to the recent events, it is worth pointing out the following: The distinction between squatted spaces that are in a state of illegality and constant threat and political spaces that maintain a framework of self-protection from political repression seems to be gradually ceasing to exist, thus revealing the general qualitative change in the means and level of repression. No political space is safe and especially those that continue. On a second level, the same seems to be the case with housing and legal housing which were at least to some extent spaces that provided an illusion of privacy and individual safety from the plans of repression.
Obviously such incidents have happened in the past. However, this condition, through the qualitative changes brought by the new penal code and the general change in the political agenda, now create a regime of universal treaty rather than exemption on the basis of individual incidents.
As far as the recent European elections are concerned, these have highlighted two key points. First of all, the huge depreciation and delegitimisation of the political system as a whole with 60% abstention, which brings to the surface a huge reservoir of social instability. Secondly, the defeat of Mitsotakis’ government forces the regime into an even greater shift towards the far-right agenda of the ‘law and order’ doctrine in order to keep the right-wing and far-right voters and to consolidate the feeling of a strong and effective state, especially with regard to the so-called ‘internal enemy’.
The constantly escalating social economic and political crisis, which is looking for ways and concepts to express itself, is the main destabilising factor for the Greek state and the elites it serves. It is important to perceive the situations we are experiencing now and for the whole of the coming period through this analytical and interpretative prism.
AND THE GENERAL CHANGE OF ERA
The events, wherever and however they take place, cannot be confined either to the narrow context of the Greek area, or cut off from each other. They are parts of a more general global change of era that is taking place in the context of the competition of the dominant multinational elites, both independently and within their ethnocratic shells, thus constituting the big picture of the Third World War, in dialectical relation to its applications to societies and the consequences they bring. It is in this prism that structural internal qualitative changes taking place in Greece must be understood.
There is one more point that remains to be raised concerning terrorism towards the most advanced parts of the movement. It is ideologically and politically important to realize that the repression that Greek society is subjected to in relation to the repression that is limited to the radical movements is not comparable. As long as we do not propose this reality as struggling parts, we will be confined to the security of political organization and diplomacy in the worst terms.
To this end, the first and foremost responsibility lies with those forces that take a position on the front line of the confrontation. First and foremost because the collective organisation that the movements presuppose constitutes the corresponding physical and political power, which protects them from the cannibalism and attacks of the state, even if only partially. Particularly today, when demassification and fear tend to prevail, this responsibility becomes even more crucial.
At the same time, we recognise the enormous numerical potential of the movement pole, but it is fragmented and made up mostly of disorganised individuals. This people, either disappointed with the political level, isolated in survival, and so on, constitutes a mute force to which the organised forces must grant space for accession, action and modern means of political and ideological reconstruction and upgrading. In these struggles we need to join with all those radical and progressive parts that stand behind an anti-capitalist – anti-imperialist, anti-colonialist, internationalist, autonomist and in many cases anti-state political agenda.
We understand the need for the organised forces of the movement to orient themselves directly towards a general meeting of the movements, where through comradely dialogue and broad convergences we will build our responses to the new era in order to take over together the initiatives in this direction. For the constitution of an extended social, political, class and internationalist network of dialogue and practical solidarity, at least initially among the radical forces, in order to try to stand by the side of the weakened society that is under the full frontal attack of the state and capitalism.
It is more necessary than ever to rebuild the social base through struggle.
HANDS OFF “TAKSIKI ANTEPITHESI´´
HANDS OFF THE STRUGGLERS
SOLIDARITY WILL DEFEAT THE REPRESSIVE METHODS
Assembly of Squatted Prosfygika
July 2024
sykapro_squat@riseup.net
sykaprosquat.noblogs.org
Twitter: @Prosfygika