Στις 13/12 ανακοινώθηκε πως ο ρομ Κώστας Φραγκούλης είναι πλέον νεκρός.Στις 5/12, αφού ο 16χρονος Κώστας αρνήθηκε να πληρώσει 20 ευρώ βενζίνης,καταδιώχθηκε από μπάτσους της ΔΙΑΣ, οι οποίοι και τον πυροβόλησαν με 2σφαίρες στο κεφάλι. Πριν ακόμα μάθουμε για την τελική κατάσταση υγείαςτου και ενώ ούτε η οικογένεια δεν λάμβανε ενημέρωση, οι μπάτσοιδολοφόνοι ήταν ήδη ελεύθεροι.

Αυτή η δολοφονία δυστυχώς δεν μας πιάνει στον ύπνο, καθώς δεν ξεχνάμετην δολοφονία ενός άλλου ρομ, του Νίκου Σαμπάνη τον Οκτώβρη του ’21 με38 σφαίρες στο ψαχνό, όπου για μια ακόμη φορά οι δολοφόνοι χαϊδεύτηκαναπό την αστική “δικαιοσύνη”.

Οι κοινότητες των Ρομά αρνούνται σθεναρά να προσαρμοστούν στα πρότυπαπου δημιουργεί ο ελληνικός καπιταλισμός. Και καλά κάνουν! Ούτως ή άλλως,οι μόνες “προσπάθειες” της πολιτείας να τους συμπεριλάβει στον κοινωνικόιστό και να άρει την περιθωριοποίησή τους, είναι για να τους χωρέσει στακαλούπια της, να τους “εκπολιτίσει” και να τους χρησιμοποιήσει σαν φτηνόεργατικό δυναμικό, όπως άλλωστε κάνει και με όλες τις κοινωνικές ομάδεςπου δεν ανταποκρίνονται στο κυρίαρχο πρότυπο. Όταν δεν έχει ανάγκη απόκάτι τέτοιο θρέφει την αορατοποίηση τους με ένα σωρό τρόπους, μεαποκορύφωμα μία δολοφονία ενός παιδιού για την οποία δε θα κουνηθείφύλλο.

Το μήνυμα “όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί, πεθαίνει” είναι ξεκάθαροπλέον από μεριάς του κράτους και στέλνεται καθημερινά. Είτε είναι ηκαθημερινή καταπίεση και η γκετοποίηση, είτε η εγκληματικοποίηση τωνΡομά, είτε οι σφαίρες στο ψαχνό, η ελληνική κοινωνία έχειδιαπαιδαγωγηθεί στο αφήγημα πως οι Ρομά είναι κατώτεροι από άνθρωποι καιάρα τα αξίζουν ολα αυτά. Γι’ αυτό και βλέπουμε κόσμο να χειροκροτεί τουςμπάτσους δολοφόνους του Κώστα, όπως ακριβώς έκαναν και στη περίπτωση τουΣαμπάνη. Γι’ αυτό και οι κοινότητες των Ρομά σήκωσαν όλο τον αγώνα γιαδικαίωση στις πλάτες τους- και δε θα έπρεπε κανείς να αναρωτιέται για τοπως και το γιατί.

Εμείς από τη μεριά μας, ως παιδαγωγική ομάδα της Δομής παιδικούστεκιού & αυτομόρφωσης της Κοινότητας Κατειλημμένων Προσφυγικών,καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με κάθε λογής κοινωνικό, ταξικόαποκλεισμό και ποικίλες μορφές βίας, απέναντι σε όλους τους ανθρώπουςμας, μικρούς και μεγάλους. Καθημερινά, παιδιά και ενήλικες συμβιώνουμεμε την ιδέα της εκκένωσης των σπιτιών και των αυτοοργανωμένων δομών μας,με βίαιες συλλήψεις, προσαγωγές, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις ντόπιων καιμεταναστών συντροφισσών και συντρόφων μας, με τη φρίκη του πολέμου, μετο τραύμα, με την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας, με τον αποκλεισμό απότη δημόσια υγεία και παιδεία και από την ελευθερία της μετακίνησης.Βλέπουμε τα παιδιά της κοινότητάς μας να μεγαλώνουν γρήγορα, να μπαίνουναπό νωρίς στο παιχνίδι της επιβίωσης, είτε αναγκαζόμενα να δουλεύουν,είτε συνειδητοποιώντας την προκαθορισμένη από το σύστημα μοίρα τους πουτα θέλει αποκλεισμένα από οποιαδήποτε “κοινωνική παροχή”, είτε βιώνονταςτην απώλεια δικών τους ανθρώπων που φυλακίζονται ή αναγκάζονται ναφύγουν από τη χώρα και άλλους χίλιους τρόπους. Έτσι καθημερινά ο φόβοςκαι η ανασφάλεια ριζώνουν στο έδαφος που απελευθερώσαμε μέσω των αγώνωνμας, το έδαφος της αυτονομίας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.

Ακούμε τα παιδιά μας να έχουν πολλές απορίες, αντίστοιχες με εκείνεςτων ρομά παιδιών, από τη στιγμή που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους.Τα βλέπουμε να παλεύουν να καταλάβουν τη δαιδαλώδη διάρθρωση αυτού τουκόσμου που πουθενά δεν τα χωράει. Ευτυχώς όμως -κι αυτή είναι ημεγαλύτερη νίκη μας- ταυτόχρονα με αυτά, τα βλέπουμε να δουλεύουν καιμαζί μας προς την κατεύθυνση της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης τηςζωής μας, με συνείδηση που ολοένα ακονίζεται.

Ως μέλη της κοινότητας των Κατειλημμένων Προσφυγικών ή ως αλληλέγγυαάτομα σε αυτή και ως συνοδοιπόροι των παιδιών της πολυπολιτισμικής καιπολύμορφης αυτής κοινότητας, ξέρουμε πως οι σφαίρες -ακόμα κι όταν δεντις βλέπουμε- σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας καθημερινά. Γι’ αυτό καιη δολοφονία του εφήβου Κώστα Φραγκούλη ξεχείλισε την οργή μας, την ίδιαστιγμή που μας υπενθύμισε αυτό το οποίο κανένας άνθρωπος δεν πρέπει ναξεχνάει: το κράτος φυλάει δύο σφαίρες για κάθε κεφάλι που θα σηκωθεί.

Το κράτος έχει πολλούς τρόπους να σφίγγει τα λουριά και να δολοφονείτα ψήγματα της κοινωνικής αντίστασης εν τη γενέσει τους. Η ωμή βία είναιένας από αυτούς τους τρόπους, όχι ο μοναδικός. Στον πυρήνα του αγώνα μαςοφείλει να βρίσκεται η πολυεπίπεδη αντεπίθεση σε κάθε προσπάθειά του. Ηδολοφονική βία του κράτους δεν αποτελεί τον κυρίαρχο σκοπό του, καθώς οσκοπός του κράτους είναι η εξασφάλιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξηςκαι σε αυτή τη λογική ένας παραγωγικός εργάτης είναι πάντα καλύτερος απόέναν νεκρό εργάτη. Εντούτοις η βία αυτή εκφράζεται, με πλήρη συναίνεσηεκείνων που την ελέγχουν, εκεί ακριβώς όπου γεννιέται η κοινωνικήανυπακοή, εκεί που η συμμόρφωση δε βρίσκει πρόσφορο έδαφος, σε εκείνουςκαι εκείνες που δε ταιριάζουν στην αποστειρωμένη, δυστοπική εικόνα τουφιλήσυχου παραγωγικού εργάτη.Εξ’ ου και η αμεσότατη και ολόπλευρησυγκάλυψη της δολοφονίας αυτής από το κράτος και τα ΜΜΕ.

Οι εξεγερμένες κοινότητες των Ρομά την προηγούμενη περίοδο έστειλανένα ηχηρό μήνυμα και εμείς δεσμευόμαστε να το διατηρήσουμε ζωντανό καινα το διαδώσουμε: Για κάθε σφαίρα σε κεφάλι παιδιού η μόνη αρμόζουσααπάντηση είναι να καεί ο κόσμος. Κι εμείς, από τα αποκαΐδια του θασχεδιάσουμε έναν νέο, που να μας χωράει όλες/α/ους. Η θέση μας, με τηδιττή μας αφετηρία ως κοινωνικοί αγωνιστές αλλά και ωςπαιδαγωγοί/συνοδοιπόροι των παιδιών, είναι πλάι στους/στιςεξεγερμένους/ες αυτού του κόσμου, με κάθε μέσο και σε κάθε στιγμή. Όσοθα δολοφονούνται παιδιά εν ψυχρώ, κανείς δεν είναι ασφαλής. Η θέση μαςείναι και θα είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ!

ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ!

Δομή Παιδικού Στεκιού & Αυτομόρφωσης της Κοινότητας Κατειλημμένων Προσφυγικών

On 13/12/22 it was announced that Rom Costas Fragoulis is now dead. On 5/12, after 16 year old Kostas refused to pay 20 euros for petrol, he was chased by DIAS cops, who shot him with 2 bullets in the head. Before we even knew about his final state of health and while the family was not receiving any information either, the cop killers were already set free.

This murder unfortunately does not catch off guard, as we do not forget the murder of another Rom, Nikos Sambanis in October 21 with 38 bullets in the back of the head, where once again the killers were pampered by the bourgeois “justice”.

Roma communities vehemently refuse to adapt to the norms created by Greek capitalism. And rightly so! In any case, the only “efforts” of the state to include them in the social fabric and remove their marginalization are to fit them into its molds, to “civilize” them and use them as cheap labor, as it does with all social groups that do not conform to the dominant model. When it has no need for this, it feeds their ignorance in a whole host of ways, culminating in the murder of a child for which it will not budge.

The message “whoever can’t adapt, dies” is now clear from the state’s side and is being transmitted every day. Whether it is the daily oppression and ghettoisation, the criminalisation of the Roma, or the shooting of the Roma, Greek society has been educated in the narrative that the Roma are less than human and therefore deserve all this. That’s why we see people applauding the cops who killed Kostas, just like they did in the case of Sambanis. That’s why the Roma communities have taken the whole struggle for vindication on their backs; and one shouldn’t have to wonder how and why.

We, for our part, as the pedagogical team of the Children’s House & Self-education Structure of the Squatted Community of Prosfygika, are confronted daily with all kinds of social, class exclusion and various forms of violence, towards all our people, young and old. Every day, children and adults alike live with the idea of evacuation of our homes and self-organized structures, with violent arrests, detentions, beatings, imprisonment of our local and migrant companions, with the horrors of war, with trauma, with the uncertainty of the next day, with exclusion from public health and education and from freedom of movement. We see the children of our community growing up fast, entering the game of survival early, either forced to work, or realizing their fate predetermined by the system that wants them excluded from any “socialprovision”, or experiencing the loss of their own people who are imprisoned or forced to leave the country, and a thousand other reasons. So every day fear and insecurity take root in the soil we liberated through our struggles, the soil of autonomy, freedom and solidarity.

We hear our children have many questions, similar to those of Roma children, as soon as they become aware of the world around them. We see them struggling to understand the labyrinthine structure of this worldthat does not fit them anywhere. But fortunately – and this is our greatest victory – at the same time as they do, we see them working with us in the direction of solidarity and self-organization of our lives, with a consciousness that is increasingly sharpening.

As members of the Squatted Community of Prosfygika or as individuals in solidarity with it and as fellow travellers of the children of this multicultural and diverse community, we know that the bullets – even when we don’t see them – whistle over our heads every day. That is why the murder of the teenager Kostas Fragoulis has overwhelmed our anger, at the same time as reminding us of what no human being should forget: the state keeps two bullets for every head that is raised.

The state has many ways of tightening the leash and killing the nuggets of social resistance in the bud. Brute force is one of these ways, not the only one. At the core of our struggle must be a multi-layered counterattack in its every effort. The murderous violence of the state is not its dominant purpose, as the purpose of the state is to secure the interests of the ruling class, and in this logic a productive worker is always better than a dead worker. Yet this violence is expressed, with the full consent of those who control it, precisely where social disobedience is born, where conformity does not find fertile ground, in those who do not fit the sterile, dystopian image of the peaceful productive worker; hence the immediate and all-round cover-up of this murder by the state and the media.
The insurgent Roma communities in the recent period have sent a powerful message and we are committed to keeping it alive and spreading it: For every bullet in a child’s head the only appropriate response is to burn the world. And we, from its ashes, will design a new one that fits us all. Our position, with our dual starting point as social militants and as educators/children’s companions, is to stand with the insurgent(s) of this world, by any means and at any time. As long as children are murdered in cold blood, no one is safe. Our position is and will be at the forefront of the struggle against barbarism.

LET’S NOT GET USED TO DEATH!
IT WASN’T THE GASOLINE, IT WASN’T THE MONEY, THE COPS KILLED HIM BECAUSE HE WAS A ROMA!
MUTUAL SOLIDARITY IN THE ROMA COMMUNITIES!
IT’S IN THE REBELLIOUS COMMUNITIES THAT THE SOCIETIES OF THE FUTURE ARE BUILT!

Children House & Self-education Structure of the Squatted Community of Prosfygika